Inleiding:

De opzet van dit stuk is: allereerst beantwoord ik de vragen die zijn gesteld. Dit zijn vragen die te maken hebben met:  ‘Lachen met gehandicapten’, ‘Een film over vriendschap’, ‘Focus op stereotiepe karakters’ en ‘Een lach en een traan’. Ik beschrijf ook een kort buddyverhaaltje. Ook wordt in het document gevraagd om reacties van leerlingen. Ik heb de vrijheid genomen om mijn eigen reactie en meningen te geven.

Intouchables is een geweldige film. Waarom vind ik dat? Lees verder..

 

Lachen met gehandicapten:

Vragen:

• Waren er grappen in de film die je te grof vond?
  • Antwoord: nee, eigenlijk niet.
• Als Driss sneeuwballen gooit naar Philippe die roerloos in zijn rolstoel zit, mag je dan eigenlijk wel lachen?
  • Antwoord: je mag er alleen om lachen als je goeie vrienden bent, want anders lach je iemand uit om zijn handicap.
• Hoe komen mensen met een handicap doorgaans in de media? Welk beeld krijgen we van hen?
  • Antwoord: als zielige mensen die zelf niks kunnen en niet voor zichzelf kunnen zorgen.
• Heeft de film enkele vooroordelen kunnen doorprikken? Zo ja, welke?
  • Antwoord: nee, voor mij niet. In mijn familie komen gehandicapten voor, dus ik weet wel hoe dat zit.
• Heeft de film jouw beeld over zorg dragen voor mensen met een handicap veranderd?
  • Antwoord: als je heel veel geld hebt, dan is het stukken gemakkelijker om voor ze te zorgen.
• Wat vind je van deze uitspraak van de ‘echte’ Philippe: “Voor mij is lachen een manier om met mijn invaliditeit om te gaan. Dat is puur Ik ben voor honderd procent afhankelijk van anderen. Dan kan ik ze maar beter verleiden door te lachen. Ik ken ook gehandicapten die alleen maar boos kunnen zijn om hun lot. Dat werkt minder goed.”
  • Antwoord: dat vind ik heel sterk van hem, want het is niet gemakkelijk altijd positief te blijven.

 

Een film over vriendschap:

Vragen:

• Kan je de titel van de film verklaren? Vind je deze passend? Waarom? Heb je andere suggesties?
  • Antwoord: Intouchable betekent onaantastbaar. Intouchables betekent dat ze allebei onaantastbaar zijn. Samen zijn ze sterk en onaantastbaar tegenover de rest van de wereld. Ze vormen een sterk duo. Ik vind de titel heel erg passend. Een andere titel zou snel te cliché zijn.
• Wat leert Philippe van Driss? Wat leert Driss van Philippe?
  • Antwoord: Philippe leert van Driss dat je best een beetje mag lachen om je eigen shit. Ook leert Philippe dat niet alleen kunst, klassieke muziek en literatuur de enige mooie dingen zijn in het leven, maar dat je ook kunt genieten van Earth Wind & Fire. Philippe leert ook weer risico’s nemen. Hij spreekt af met zijn penvriendin. Driss leert van Philippe, dat niet alle rijke mensen gelukkig zijn. Ook leert Driss dat je met zelfvertrouwen en discipline je verder komt.
• Philippe en Driss zijn totaal verschillend: kan je voor elk hun typische eigenschappen opsommen (bv biotoop, woonsituatie, kledij…)
  • Antwoord: Driss is sterk, donker, atletisch, kan goed dansen, komt uit de sloppenwijken van Parijs, heeft geen medelijden met de problemen van andere mensen. Philippe is rijk, blank, gehandicapt, woont in een duur huis met personeel, vind zichzelf heel ontwikkeld.
• Komen je vrienden uit hetzelfde milieu? Of zijn je vrienden heel verschillend van elkaar? Hoe komt dat denk je?
  • Antwoord: mijn vrienden komen uit hele verschillende milieus en landen, omdat ik niet kijk waar iemand vandaan komt, maar hoe hij of zij is. En zo is het.
• Zou je vriendschap sluiten met iemand uit een totaal andere wereld/cultuur? Waarom (niet)?
  • Antwoord: ja, dat doe ik al. Ik heb vrienden die in een heel klein appartementje wonen in Amsterdam West en ik heb vrienden met een huis met een zwembad, tennisbaan en enorme tuin in Engeland. Het maakt me allemaal niks uit.
• Kunnen vrienden je echt helpen om obstakels te overwinnen?
  • Antwoord: ja. Ik heb vrienden die me helpen als ik het moeilijk heb.

 

Focus op stereotiepe karakters:

De Franse filosoof Jean-Jacques Delfour schreef over Intouchables: Deze film gaat terug naar de jaren 1930 toen iedereen dacht dat zwarten geen cultuur hadden en met alles de spot dreven. Die kritiek werd ook herhaald toen de film in de VS uitgebracht werd. Sommige Amerikaanse critici noemden de film racistische en pijnlijk om te bekijken.

Vragen:

• Wat vind je van deze kritiek?
  • Antwoord: ik snap het totaal niet. Hoewel zwarte Amerikanen een andere achtergrond hebben, dan zwarte mensen in Europa. Maar de rol van Driss hoeft niet gespeeld te worden door een donkere man, het had net zo goed een Arabier of een traditionele bekrompen Fransman kunnen zijn. Ik vind de ophef totaal onnodig en hartstikke overdreven.
• Zijn de personages uit Intouchables stereotypen?
  • Antwoord: ik vind het wel meevallen. De film is gebaseerd op een echt bestaand verhaal, dus Philippe en Driss bestaan echt. Philippe Pozzo di Borgo is echt gehandicapt. Het enige verschil is dat Abdel Yasmin Sellou uit Algerije komt en toevallig niet zwart is. Om het verhaal wat grappiger te maken zijn bepaalde karaktertrekken wat overtrokken misschien. Philippe is een echte intellectuele snob (maar ook iemand die een door Driss gemaakt schilderij voor veel geld verkoopt). Driss heeft misschien geen opleiding, maar heeft het wel over Dali aan het einde van de film. Kortom, voor mij zijn het geen stereotiepen maar echte karakters.
• Wat zijn de gevaren van het werken met stereotiepe karakters?
  • Antwoord: Als Philippe en Driss echt zo stereotiep waren, dan zou het hele verhaal ongeloofwaardig zijn. Als je met alleen stereotiepe karakters werkt, dan wordt de gehele film één groot cliché.
• Vind je dat filmmakers een bepaalde verantwoordelijkheid hebben bij het voorstellen van bepaalde bevolkingsgroepen?
  • Antwoord: nee, zolang ze maar niet aanzetten tot haat vind ik het prima.
• Kan een film een dialoog tot stand brengen tussen bepaalde groepen? Hoe? Voorbeeld?
  • Antwoord: misschien meer een documentaire en niet een film. Bijvoorbeeld de documentaires van Michael Moore die ik vorig jaar voor CKV gezien heb. Het geeft goed de mening weer van voor en tegenstanders van de Amerikaanse wapenwet. Hierover is veel discussie ontstaan.
• Stel een lijst op van stereotiepe karakters. Schuilt er een bron van waarheid in stereotiepen? Heeft het gebruik van stereotiepe karakters een positief of negatief effect?
  • Antwoord: in high school films heb je vaak de ‘sport jogs’ die dom zijn, heel goed kunnen sporten, er goed uitzien en alle meisjes krijgen. Je hebt de domme, goed uitziende cheerleaders die alleen maar op de sport jogs vallen. En je hebt de nerds, meestal slungels met een brilletje, puisten, haast altijd zonder vriendin en dan heb je de serieuze, aardige meisjes die heel hard werken. Moeders zijn altijd thuis en bakken taarten, vaders wassen altijd hun auto’s.
  • Schuilt er een bron van waarheid in stereotiepen? Misschien wel, anders zouden ze niet steeds terugkomen. Daarmee heeft het vaak een negatief effect, omdat het gemakkelijk is om in stereotiepen te denken en je dan niet meer de verschillen in mensen ziet.

Opdracht:

• Zelf een buddyfilm/verhaal verzinnen. ‘They couldn’t have liked each other less. They couldn’t have needed each other more.
  • Een blanke hoogopgeleide, stinkend rijke, frauderende bankier zit zijn tienjarige straf uit in de cel bij een laagopgeleide Mexicaanse gangmember. Om te overleven in de gevangenis hebben ze elkaar nodig.

 

Succesvolle feelgoodmovie:

• Hoe kun je het succes van de film nu echt verklaren?
  • Antwoord: het is een grappige film met een hele serieuze gedachte. Je kunt erom lachen, maar je kunt er ook van leren. Hoe mensen andere mensen op hun uiterlijk beoordelen en niet hoe ze van binnen zijn. En bovendien is de muziek heel erg goed. De muziek kan een scene in een film helemaal veranderen, versterken of juist grappiger maken. Dit gebeurt de hele tijd bij Intouchables. Bovendien wordt er heel goed geacteerd. Je gelooft echt dat Philippe verlamd is en dat Driss uit een achterbuurt komt.

 

 

Een lach en een traan:

Vragen:

• ‘Misschien ligt het succes wel in de behoefte aan verhalen over hartverwarmende vriendschap’. Wat is je mening over deze sociologische uitleg.
  • Antwoord: ik denk dat deze sociologische uitleg wel klopt. Misschien hebben mensen altijd behoefte aan optimistische verhalen. Deze zijn altijd leuker dan pessimistische verhalen en helpen je erdoor heen als je het moeilijk hebt.
• Hebben mensen in deze tijden behoefte aan warme verhalen? Waarom? Geldt dit ook voor jezelf?
  • Antwoord: ja, want voor veel mensen zijn het zware tijden. Denk maar aan de hoeveelheid werkeloze mensen, of de hoeveelheid mensen die ziek zijn, of die nauwelijks rond kunnen komen van hun pensioen.
• Is het belangrijk dat een film zorgt voor een komische noot? Of zijn andere dingen belangrijk in een film?
  • Antwoord Natuurlijk moet er goed geacteerd worden, een beetje actie vind ik ook leuk, maar het moet niet al te serieus zijn. Daar hou ik gewoon minder van.: voor mij moet een film iets grappigs hebben, anders boeit ie me niet.
• Hoe kies je zelf een film uit?
  • Antwoord: ik kijk een film om te ontspannen en niet omdat ik denk dat er perse een boodschap in moet zitten. Ik ga vaak af van de mening van mijn vrienden.

 

Opdracht: Reacties van leerlingen:

• Vond je het een goede film? Wat vond je sterk aan de film? Waardoor bleef je geboeid? Wat vond je minder goed? Welk moment is het meest bijgebleven? Zou je de film aanraden? Met welk gevoel bleef je achter in je stoel? Werden er dingen behandeld waarover je meer wilt weten? Wat was het allereerste en allerlaatste beeld van de film?

Zoals ik ook al in de inleiding beschreef zal ik mijn eigen mening geven i.p.v. andere leerlingen interviewen. Ik heb hier gewoonweg geen tijd voor en ik hoop dat u dit niet erg vindt.

Mening:

Ik vond het een hele goede film. We hebben Intouchables op DVD en ik heb de film al een paar keer gezien. Vanaf de eerste scene: een ritje met een mooie Maserati Quattroporte tot het laatste beeld in Dunkerque, heb ik geboeid zitten kijken. De film is vlot en er zit geen saai moment in, het wordt nooit verdrietig of zielig. Het moment uit de film dat me ook heel erg is bijgebleven is de scene waarin Driss in de metro naar huis gaat in de banlieues en dan zie je hoe dicht zo’n arme buurt ligt bij het rijke centrum van Parijs. Het grappigste moment vond ik toen Driss Philippe ging scheren en hem meerdere ‘looks ‘ gaf zonder dat Philippe er iets tegen kon doen. Ik geloof niet dat er momenten waren die ik niet begreep. Ik bleef zitten met het gevoel: ‘dit is de eerste leuke Franse film die ik ooit heb gezien (de rest is ruk) en ik zou Intouchables iedereen aanraden’.