Spiksplinter

Hij wordt als 'de verloren zoon van het cabaret' ontvangen met een warm hard applaus. Ik had persoonlijk nog nooit van Hans Teeuwen gehoord dus ik had geen idee wat ik van hem moest verwachten. Hij opent niet eens zo spectaculair, met een simpele ‘hallo’ komt hij op en begint als een malloot gekke bekken te trekken en raar te dansen. De eerste paar minuten laat hij al direct zien wie die is. Hij maakt opmerking dit nogal flauw is en geeft mij ook al direct een impressie van wat ik van de hele show vond.

Teeuwen gaat snel over tot improvisatie en maakt wel heel erg duidelijk dat hij heel erg lomp is. Lomp voor zichzelf en lomp voor het publiek. Ik had geen idee met waar ik naar aan het kijken was, zijn inzet was er wel, maar ik vond alles te simpel en alle grappen die hij maakte waren inkoppertjes. Het werd redelijk simpel en ik merkte dat ik moeite had met mijn focus bij de show te houden. Na wat onderzoek bleek dus dat dit allemaal typische Teeuwen-trekjes zijn, zijn vorm van grappen maken en entertainen amuseren mij niet zo zeer. Het publiek op de achtergrond genoot er wel van, al kan ik niet zozeer begrijpen waarom, maar ja, iedereen heeft zijn eigen smaak.

Teeuwen is echter niet alleen maar grof. Hij laat zijn eigen publiek ook voor schut zetten door ze naar voren op het podium te roepen. Persoonlijk vind ik dit een slappe hap, want als cabaretier verwacht je je tekst te kunnen kennen en moet je bereid zijn om soms te improviseren, Hans Teeuwen roept een mevrouw uit het publiek en maakte allemaal inkoppertjes om haar zo voor schut te zetten.
Wat wel een pluspunt was, is dat die Hans Teeuwen heel erg muzikaal is. Hij kan goed piano spelen en kan goed snel nieuwe tekstjes bedenken. Hij speelt heel erg leuk piano en er waren wel een paar liedjes tussen die ik enigszins geinig vond. Hoogtepunten zijn: Michael Jackson-Medley, Adolf van Duin, de carnavalshit ‘Leo is op zijn adoptiekind gaan zitten’, de andere hit ‘Broodje Worst’, de ordinaire Astrid Joosten en Danny Smolders van het beschuit.

Teeuwen sluit de show af met een kinderachtig stukje, waarin hij gaat dansen en zoenen met een gele barbapapa. Een perfecte afsluiting van de show, een show die ik niet grappig vond en vol zat met acties waarvan je al van tevoren kon verwachten dat ze gingen gebeuren. Ik genoot er niet zo veel van, ik had meer verwacht van een cabaretier waar goed recensies over geschreven zijn. Ik merkte alleen vrijwel direct dat in die eerste vijf minuten al de spanning en hoop op een goede show zo goed als verloren waren.